રહી ગયા…

દિલ મા કોઇની યાદ ના પગલાં રહી ગયા,
ઝાંકળ ઊડી ગયું અને ડાઘાં રહી ગયા.
એને મળ્યા છતાંય કોઇ વાત ના થઇ,
ગંગા સુધી ગયા અને પ્યાસા રહી ગયા.
ફૂલો લઇને બાગમાંથી હું નીકળી ગયો,
ને પાનખરના હાથમાં કાંટા રહી ગયા.
વરસ્યા વિના જતી રહી શિર પરથી વાદળી,
‘આદિલ’ નજર ઉઠાવીને જોતા રહી ગયા.

 

એક દિન ભગવાન ને કહા…

એક દિન ભગવાન ને કહા મત કર ઇન્તજાર 

ઇસ જનમ મેં ઉસકા મિલના મુશ્કિલ હે.

મૈને ભી કહ દિયા, કર લેને દે ઇન્તજાર 

અગલે જનમ મેં મિલના મુમકીન હે.

ભગવાન ને કહા મત કર ઇતના પ્યાર,બહુત પછ્તાયેગા, 

મૈને કહા દેખતે હે તું કિતના મેરી રૂહ કો તડપાયેગા?

ભગવાન ને કહા હટા ઉસે ચલ તુજે જન્નત કી રાની સે મિલતા હું

મૈને કહા આ નીચે, દેખ મેરે પ્યાર કા મુસ્કુરાતા ચેહરા,

તુજે જન્નત કી રાની ભૂલતા હું,

ભગવાનને કહા મત ભૂલ અપની ઔકાત,

તું તો સિર્ફ એક ઇન્સાન હી હૈ.

મૈને કહા તો મિલા દે મુજે મેરે પ્યાર સે 

ઔર સાબીત કર કી તું ભગવાન હૈ.

 

મારી એકલતાના મ્યુઝિયમમાં

મારી એકલતાના મ્યુઝિયમમાં

સંસ્મરણોની સજાવટ મેં શરૂ કરી છે,

તારી સાથેની વાતો, તારી નિકટતાનો

અહેસાસ, કેટલીય ઊર્મિઓ તેમાં ભરી છે,

તું આવીશ-હું આવીશ, ને મળીશું આપણે

પ્રતીક્ષા તો બસ દ્વાર પર ખડી છે,

 

આવ્યો છે

મારા જીવનમાં તું એક ‘કાશ’ બનીને આવ્યો છે,

લાગે છે ત્યારે ‘હાશ’ બનીને આવ્યો છે,

તને મળવાનું મન થાય ઘણું, પણ શું કરું?

સમય પણ કેવો ‘ત્રાસ’ બનીને આવ્યો છે.

તારી યાદ આવે ને બની જાય છે કવિતા

તારો ચહેરો પણ ‘પ્રાસ’ બનીને આવ્યો છે,

તું નથી કંઇ મારો, પરંતુ લાગે ફક્ત મારો

જીવનમાં મારા તું ‘ખાસ’ બનીને આવ્યો છે,

તું સમજીશ મને, મારા જજબાતોને

હૃદયમાં એક એવો ‘વિશ્વાસ’ બનીને આવ્યો છે

 

પ્રેમ અને સમય

ઘણા વખત પહેલાની વાત છે. એક અતિ સુંદર ટાપુ પર બધી લાગણીઓ અને ગુણો સરસ મજાના ઘર બનાવીને રહેતા હતા. સુંદરતા, આનંદ , ઉદાસીનતા વગેરે એકબીજાની બાજુ-બાજુ મા રહેતા હતા. એ બધાથી દૂર સાવ છેવાડાના ઘરમા પ્રેમ રહેતો હતો.

એક દિવસ સવારે એક પરીએ આવીને બધા ટાપુવાસીઓને કહ્યુ કે તે દિવસે સાંજ સુધીમા ટાપુ ડૂબી જશે. બધીજ લાગણીઓને ગુણો એ પોતપોતાની હોડીઓ લઈને ટાપુ પરથી પ્રયાણ શરૂ કરી દીધુ. ફક્ત પ્રેમ શાંતિથી આંટા મારતો હતો. બધાને નવાઈ લાગી પણ સૌ પોતપોતાને રીતે ભાગવાની પેરવીમા હતા ત્યારે અત્યારે કોઈ પ્રેમની પંચાત કરવા ક્યા બેસે ? હકીકતમા પ્રેમને આ ટાપુ પર ખૂબ જ વ્હાલ હતુ. એ છેલ્લી ક્ષણ સુધી ટાપુની જોડે રહેવા માગતો હતો.

જેમજેમ સાંજ પડવા લાગી તેમતેમ ધીમે ધીમે ટાપુ પાણીમાં ડુબવા લાગ્યો. પ્રેમે ટાપુને ખૂબ વ્હાલ કર્યુ. એણે જમીનના કણક્ણને વ્હાલથી નવડાવી દીધા. આખો ટાપુ પ્રેમ પ્રેમ થઈ ગયો. પણ હવે ટાપુ પર પાણી વધવા લાગ્યુ. પાણી ઘૂટણ સુધી આવવા લાગ્યા એટલે પ્રેમને થયુ હવે ટાપુ છોડ્વાનો સમય થઈ ગયો છે. પણ પ્રેમ પાસે તો હોડી પણ નહોતી. મદદ માટે બૂમ કોને પાડવી ? બસ, તે જ વખતે ત્યાથી સમૃધ્ધિની હોડી નીકળી. પ્રેમે પૂછ્યુ કે,”બહેન ! તુ મને તારી હોડીમા લઈ જઈશ ? નહિતર હુ હમણા જ ડૂબી જઈશ” સમૃધ્ધિએ પોતાની હોડીમા એક નજર નાખીને કહ્યુ, ” માફ કરજે પ્રેમ ! મારી આખી હોડી સોના, ચાંદી તેમજ હીરાથી ભરેલી છે. એમા તારા માટે ક્યાય જગ્યા નથી!” આટલુ કહી એ ચાલી નીકળી.

એની પાછળ હોડી લઈ આવતી સુંદરતાને હાથ હલાવીને પ્રેમે જોરથી બૂમ પાડી કહ્યુ,” હે સુંદરતા! તુ મને તારી હોડીમા લઈ જઈશ ?” પોતાની જાત પર ને હોડી પર મગરુર સુંદરતાએ કહ્યુ ,”માફ કરજે પ્રેમ પણ તુ એટ્લો ભીનો છે કે મારી આ સુંદર હોડીને તુ બગાડી નાખીશ.મને મારી જાતને કે હોડીને ભીની કરવામા જરા પણ રસ નથી ” એમ કહી સુંદરતા પણ ચાલી ગઈ.

પાણી હવે કેડ સમાણુ થઈ ગયેલુ. ત્યાજ પ્રેમે ઉદાસીનતાને જતા જોઈ. પ્રેમે એને પણ કહ્યુ કે ” મને તારી સાથે લઈ લે. મને બચાવી લે..” પણ ઉદાસી જડ્સુ હતી. એણે કીધુ,” માફ કરી દે પ્રેમ! પણ હુ એટલી બધી ઉદાસ છુ કે તુ મને એકલી જ રહેવા દે.” એ પણ ત્યાથી જતી રહી. ત્યાથી પસાર થઈ રહેલ આનંદતો નાચ-ગાનમા એટલો તો મશગુલ હતો કે એણે તો પ્રેમ ને જોયો પણ નહી ને એનો અવાજ પણ સાંભળ્યો નહી.

પાણી હવે ગળા સુધી આવી ગયુ હતુ. પોતે હવે સદાને માટે ડૂબી જશે એવો પ્રેમને ધ્રાસ્કો પડ્યો. એ જોર થી રડવા લાગ્યો. ત્યાં જ એક ખૂબ પ્રેમાળ અવાજ આવ્યો ,”પ્રેમ! રડ નહી. ચાલ હુ તને મારી હોડીમા લઈ જઈશ.” પ્રેમે પાછળ વળી જોયુ તો એક વૃધ્ધ માણસ પાછળ હોડી લઈને ઉભો હતો એણે પ્રેમનો હાથ પકડીને પોતાની હોડી પર લઈ લીધો. પ્રેમ લગભગ ડૂબવાની તૈયારીમા જ હતો.

અચાનક ઉગરી જવાથી પ્રેમ થોડીવાર તો હતપ્રભ થઈ ગયો. એ કંઈ બોલી ના શક્યો. પેલા વૃધ્ધે તેને કિનારે ઉતારીને ચાલવા લગ્યો તોન પણ તે કઈ બોલી ના શક્યો. બસ મૂંગા મૂંગા એ વૃધ્ધનો આભાર માન્યો. અચાનક પ્રેમને યાદ આવ્યુ કે ડૂબી જવાની બીકમા ને બચી જવાની ખુશીમા પોતે પેલા વૃધ્ધનુ નામ પૂછવાનુ તો ભૂલી જ ગયો. તે આટલો નાનકડો શિષ્ટાચાર પણ દાખવી ના શક્યો એનો એને પારાવાર અફસોસ થવા લાગ્યો. તે દોડતો જ્ઞાનના ઘરે ગયો. ને એને બધી વાત કરી. જ્ઞાને પોતાની આંખો બંધ કરી. થોડીવારે આંખ ખોલીને જ્ઞાને કહ્યુ “તને બચાવનાર સમય હતો ! ”

પ્રેમે નવાઈ પામતા પૂછ્યુ, ” હેં જ્ઞાન ! જ્યારે કોઈ કરતા કોઈ મને મદદ કરવા તૈયાર નહોતુ ત્યારે ફક્ત સમયે જ મને કેમ મદદ કરી ?”

જ્ઞાને ગંભીરતાપૂર્વક અને સદીઓના અનુભવના નિચોડ જેવો જવાબ આપ્યો, ” કારણ કે ફક્ત સમય જ જાણે છે, સમજે છે અને સમજાવી શકે છે કે પ્રેમ કેટ્લો મહાન છે અને એનુ મહત્વ શુ છે

 

જે તમારા પર ગંદકી નાખે તે તમારો શત્રુ જ હોય તેવું નથી.

શિયાળાની કડકડતી ઠંડી ચાલી રહી હતી.
બર્ફીલો પવન સૂસવાટા મારી રહ્યો હતો.
પશુ પંખીઓ પોતપોતાના સ્થાને લપાઈ ગયા હતા.
એવા વખતે એક પંખી ડાળે ડાળે ઉડી રહ્યું હતું.
અંતે તેને પણ કાતિલ ઠંડી લાગી ગઈ અને તે બેભાન થઈને

પડી ગયું.
..
..
..
એવામાં એક ગાય ત્યાંથી નીકળી.
બેહોશ પંખીને જોઈને તેણે પંખીની ઉપર છાણ કર્યું.
પંખી આખું છાણમાં દટાઈ ગયું.
પણ છાણની ગરમીથી થોડીવારે તેને હૂંફ વળી અને તે
ભાનમાં આવ્યું
અને તે ગીતો ગાવા લાગ્યું.
આ ગીત રસ્તે જતી એક બિલાડીએ સાંભળ્યું અને
તેણે છાણ ખસેડીને પંખીને બહાર કાઢ્યું અને તેને ખાઈ ગઈ.
..
..
..
બોધ…:
* જ્યારે વખત પ્રતિકુળ હોય, ત્યારે આડેધડ ન રખડો.
* જે તમારા પર ગંદકી નાખે તે તમારો શત્રુ જ હોય તેવું નથી.
* જે તમને ગંદકીમાંથી બહાર આવવામાં મદદ કરે તે
તમારો મિત્ર જ હોય તેવું પણ નથી. અને સૌથી મોટી વાત..
* જ્યારે તમે ગંદકીમાં ફસાયા હો (તમારો વખત ખરાબ હોય)
ત્યારે મોઢું બંધ રાખો.

source : Buddha hoga tera baap (movie)

 

જે તમારા પર ગંદકી નાખે તે તમારો શત્રુ જ હોય તેવું નથી.

શિયાળાની કડકડતી ઠંડી ચાલી રહી હતી.
બર્ફીલો પવન સૂસવાટા મારી રહ્યો હતો.
પશુ પંખીઓ પોતપોતાના સ્થાને લપાઈ ગયા હતા.
એવા વખતે એક પંખી ડાળે ડાળે ઉડી રહ્યું હતું.
અંતે તેને પણ કાતિલ ઠંડી લાગી ગઈ અને તે બેભાન થઈને

પડી ગયું.
..
..
..
એવામાં એક ગાય ત્યાંથી નીકળી.
બેહોશ પંખીને જોઈને તેણે પંખીની ઉપર છાણ કર્યું.
પંખી આખું છાણમાં દટાઈ ગયું.
પણ છાણની ગરમીથી થોડીવારે તેને હૂંફ વળી અને તે
ભાનમાં આવ્યું
અને તે ગીતો ગાવા લાગ્યું.
આ ગીત રસ્તે જતી એક બિલાડીએ સાંભળ્યું અને
તેણે છાણ ખસેડીને પંખીને બહાર કાઢ્યું અને તેને ખાઈ ગઈ.
..
..
..
બોધ…:
* જ્યારે વખત પ્રતિકુળ હોય, ત્યારે આડેધડ ન રખડો.
* જે તમારા પર ગંદકી નાખે તે તમારો શત્રુ જ હોય તેવું નથી.
* જે તમને ગંદકીમાંથી બહાર આવવામાં મદદ કરે તે
તમારો મિત્ર જ હોય તેવું પણ નથી. અને સૌથી મોટી વાત..
* જ્યારે તમે ગંદકીમાં ફસાયા હો (તમારો વખત ખરાબ હોય)
ત્યારે મોઢું બંધ રાખો.

source : Buddha hoga tera baap (movie)

 

નિરમા હોસ્ટેલ ના છોકરાઓના અજબ ગરબા !!

"હ્રદય મારૂ છે ગુજરાતી"

[http://www.youtube.com/watch?v=8eZiEcm52Pg&feature]

View original post

 

નિરમા હોસ્ટેલ ના છોકરાઓના અજબ ગરબા !!

"હ્રદય મારૂ છે ગુજરાતી"

[http://www.youtube.com/watch?v=8eZiEcm52Pg&feature]

View original post

 

જો આજે રાવણ હોત તો ??

જો આજે રાવણ હોત તો ??

તો બિચારો એ દસ દસ માથા લઇ ને ક્યાં ક્યાં ફરત…
જો એ કોઈ રેસ્ટોરન્ટ માં જમવા જાત તો દસે દસ મોં ની અલગ અલગ ડીમાંડ હોત…કોઈક ને ચાઇનીઝ ખાવું હોઈ, કોઈક ને નોનવેજ ખાવું હોઈ , કોઈક ને પંજાબની ખાવું હોઈ તો કોઈક ને પાછું કાઠીયાવાડી ખાવું હોઈ….આમ પ્રોબ્લમ જ પ્રોબ્લમ હોત….!!

જો એ ડોક્ટર પાસે જાય તો તો ડોક્ટર પણ એને જે ગોળી દેવાની હોઈ એને ૧૦ સાથે ગુણી ને આપશે. દરેક મોં માટે અલગ અલગ ગોળી….

દસ દસ માથા સાથે એ બિચારો કાર પણ ના ચલાવી શકતે. ચલાવવા જાઇ તો બંને બારી માંથી બે ત્રણ માથા બહાર આવત. લેફ્ટ કે રાઇટ વળાંક લેવો હોઈ તો એને ઈન્ડીકેટર ની પણ જરૂર ના પડે
બેઠા બેઠા મુંડી ઘુમાવે એટલે પાછળ વાળા સમજી જાઇ કે આને કઈ બાજુ જવું છે.

સૌથી મોટો પ્રોબ્લમ તો એ થાત કે એ ટી-શર્ટ ના પહેરી શકત. જો એને પહેરવું જ હોઈ તો નીચે થી ઉપર નાખવું પડત.

રાવણ ને એક પ્રોબ્લમ એ થશે કે એનું એક મોં કોઈક સાથે વાત કરતુ હોઈ અને બીજું કોઈક મોં આડું અવળું બોલી જશે તો ઢીઢાં ભાંગી જશે.

બીજો એક પ્રોબ્લમ એ થાત કે વાળ કપાવવા નો અને દાઢી કરવાનો ખર્ચો બોવ ભારે પડી જાત. દસ દસ દાઢી એક સાથે કરવી પડત અને અને આખો પગાર એમજ પૂરો થઇ જાત.

સવારે બ્રશ કરવામાં પણ પ્રોબ્લમ થાત કે કેમકે હાથ બે અને મોં દસ દસ…બધા ઝઘડત કે પેલા મને બ્રશ કાર પેલા મને કર…!! આમને આમ બપોર થઇ જતે.

બિચારો ક્યારેય લોકલ ટ્રેન માં પણ ના જાઇ શકતે કેમકે આપડે એક માથા સાથે પણ માંડ માંડ ચડી શકીએ છીએ ત્યારે એ દસ દસ માથા સાથે કેમ ચડત ?

જો એ થીયેટર માં ફિલ્મ જોવા જાત તો પર હેડ ટીકીટ એટલે કે દસ દસ ટીકીટ લેવી પડતે અને જોયા પછી દરેક મોં અલગ અલગ રીવ્યુ આપત.

સૌથી સારું કામ એના માટે એ સ્યુટ થાત કે એ કોલ સેન્ટર માં કામ કરતો હોઈ કેમકે એક સાથે દસ કસ્ટમર ને સાચવી લેત.

બિચારા ને સૌથી મોટો પ્રોબ્લમ રોમાન્સ કરવામાં થાત…કેમ ?? (એ તમે તમારી રીતે વિચારી લો.)

 

One of the best article by my favorite JAY VASAVDA in todays gujarat samachar (24-10-2012)

 

One of the best article by my favorite JAY VASAVDA in todays gujarat samachar (24-10-2012) :  http://www.gujaratsamachar.com/20121024/purti/shatdal/anavrut.html

 

source : ગુજરાત સમાચાર

 

સુખની પૂંછડી

સુખની પૂંછડી

એક વખત બિલાડીનું એક નાનકડું બચ્ચું પોતાની પૂંછડીને પકડવા માટે ગોળ ગોળ ફરતું હતું. હજુ તો એ પૂંછડી મોંમાં પકડે ના પકડે ત્યાં જ એ છટકી જતી હતી. એનાં કારણે એ વારંવાર ગોળ ગોળ ફરતું હતું અને અહીંથી તહીં દોડતું હતું. એનો આ ખેલ એક ઘરડી બિલાડી ઘણી વારથી બેઠી બેઠી જોઈ રહી હતી. ખાસ્સી વાર થઇ પછી એણે ચક્કર ચક્કર ફરતાં એ બચ્ચાને પૂછ્યું : ‘બેટા! તું શું કામ તારી પૂંછડીની પાછળ દોડે છે? કાંઈ ખાસ કારણ ખરું?’ દોડતાં દોડતાં જ બચ્ચાએ જવાબ આપ્યો, ‘દાદી! મારા ભાઇબંધોએ મને કહ્યું છે કે સુખ નામની અદભુત ચીજ મારી પૂંછડીમાં સંતાઈ છે. અને હું જો પૂંછડીને બરાબર પકડી શકીશ તો એ મને મળી જશે! પણ ક્યારનું દોડું છું તો પણ એ પકડાતી જ નથી. ઊલટાનું મારે એની પાછળ પાછળ જ દોડ્યા કરવું પડે છે!’

              આ સાંભળી પેલી ઘરડી બિલાડી ખડખડાટ હસી પડી. ઊભી થતાં એ બોલી : ‘બેટા! મને પણ પહેલાં એવું જ હતું કે સુખ મારી પૂંછડીમાં જ સમાયેલું છે. એટલે હું પણ એની પાછળ પાછળ ખૂબ જ દોડતી. એટલું બધું દોડવા છતાં પૂંછડી તો મારા મોંમાં ક્યારેય આવતી જ નહીં. પણ હવે અનુભવે મને સમજાયું છે કે એમ દોડવું બિલકુલ નિરર્થક છે. એટલે મેં પૂંછડી પાછળ દોડવાનું બંધ કરી દીધું. પણ એ પછી હવે હું જ્યાં જ્યાં જાઉં છું ત્યાં પૂંછડી જ મારી પાછળ પાછળ આવે છે!!’ એટલું કહી એણે ચાલવાનું શરુ કર્યું. બિલાડીના બચ્ચાએ જોયું તો સાચ્ચે જ પૂંછડી એની પાછળ પાછળ જ જતી હતી!!!

                                                     ******* 

             આપણા સૌના સુખનું પણ બિલાડીની પૂંછડી જેવું જ છે. એની પાછળ દોડાદોડી કરીએ ત્યાં સુધી દોડાવ્યા જ કરે અને જેવા એને અવગણીને ચાલવા લાગીએ કે તરત જ પૂંછડીની માફક આપણી પાછળ પાછળ ચાલવા લાગે છે!

 

 

શું ભગવાન આજે પણ આપણી સાથે વાત કરે છે ?

શું ભગવાન આજે પણ આપણી સાથે વાત કરે છે ?

                  પરદેશની આ વાત છે. એક યુવાન ફક્ત પોતાની જીજ્ઞાસા સંતોષવા માટે ચર્ચની ‘રાત્રી-બાઈબલ-ક્લબમાં’ ગયેલો. પાદરી આવી ક્લબોમાં શું પ્રવચન આપે છે એ જાણવાની ઉત્કંઠામાત્રથી પ્રેરાઈને એ ગયેલો. અને એ દિવસે પાદરીએ કંઈક જુદું જ પ્રવચન આપ્યું. એ રાત્રીક્લબનો મુખ્ય મુદ્દો હતો : ‘ભગવાન આજે પણ લોકો સાથે વાત કરતો હોય છે.’ 

                   પાદરીના આ સંદર્ભના શબ્દો કે આ મુદ્દો, બેમાંથી એકેય એ યુવાનને ગળે ના ઊતર્યા. ધર્મગ્રંથોના એના એ જ ચવાઈ ગયેલા વાક્યોમાંનું આ એક વાક્ય જ એને લાગ્યું. છતાં મિટિંગ પૂરી થયા બાદ એ પાદરી પાસે ગયો અને પૂછ્યું : ‘ફાધર, શું સાચ્ચે જ ભગવાન આપણને સલાહ-સૂચનો આપતો હોય છે ખરો? શું એ ખરેખર આપણને દોરવણી આપી શકે કે પછી એ બધી ધર્મગ્રંથોની માન્યતાઓ જ માત્ર છે? અને ધારો કે કદાચ એ આપણી સાથે વાત કરે તો પણ કઈ રીતે કરતો હોય છે?’ એના આટલા બધા પ્રશ્નોના જવાબમાં પાદરી હસીને કહે કે, ‘બેટા! ભગવાન હંમેશા આપણી જોડે રહીને આપણને દોરતો જ હોય છે. આપણા મનમાં જ એ આપણી સાથે વાત કરી શકતો હોય છે. અરે! હું તો એમ કહીશ કે એ તો આપણી સાથે વાત કરવા માટે આતુર હોય છે. આની ખાતરી કરવી હોય તો આપણા મનમાં ઉદભવતા એના આદેશનું બસ ચૂપચાપ પાલન કરતા જવું. બાકીનું બધું એ જ બતાવશે.’ 

                  પાદરીના શબ્દોની ઊંડી અસર એ યુવાન પર થઇ. પાદરીના વાક્યો પર એને સંપૂર્ણ વિશ્વાસ તો ના જ બેઠો, પરંતુ પોતે ક્યારેક તો આવો પ્રયોગ કરવો એવું એણે મનોમન નક્કી કરી લીધું. વિચારોમાં ને વિચારોમાં જ એણે ગાડી સ્ટાર્ટ કરી. ગમે તે હોય પણ પાદરીનું વાક્ય ‘ભગવાન હંમેશા આપણી સાથે વાત કરવા આતુર હોય છે!’ વારંવાર એના મનમાં ઘૂમાંરતું હતું. કાર શરુ કરીને એણે આકાશ તરફ જોયું. પ્રયોગ કરવો જ હોય તો ક્યારેક શું કામ? આજે કેમ નહીં એવું વિચારીને એણે મનોમન કહ્યું કે, ‘હે ભગવાન! તું જે હોય તે અને જ્યાં હોય ત્યાં! શું તું આજે પણ લોકો સાથે વાત કરી શકે છે ખરો? જો એવું હોય, અને એ સાચું હોય તો મારી સાથે વાત કર. મને પણ કંઈક આદેશ આપ! હું દિલથી અને નિષ્ઠાપૂર્વક તારા શબ્દોનું પાલન કરવાની કોશિશ કરીશ.’

                  એને આ બધું વિચિત્ર પણ લાગતું હતું અને હસવું પણ આવતું હતું. છતાં આવી પ્રાર્થના મનોમન કરીને એણે કારને ગિયરમાં નાખી. હજુ તો સોએક ફૂટ જેટલું જ અંતર માંડ કાપ્યું હશે ત્યાં જ એના મનમાં એક વિચિત્ર વિચાર ઊઠયો. કોઈ જાણે એણે કહી રહ્યું હતું કે, ‘દૂધની એક કોથળી ખરીદી લે!’ આવા વિચિત્ર વિચારથી એણે હસવું આવી ગયું. અમીર બાપના દીકરાને ચા, દૂધ, જમવાનું અરે દરેક જરૂરિયાત માગ્યા પહેલા પૂરી પડાતી હતી, તો પછી દૂધની કોથળીની તો એણે શું જરૂર હોય? આ પહેલા એને ક્યારેય દૂધની કોથળી ખરીદવાની જરૂર નહોતી પડી તો પછી આજે શું કામ ખરીદવાની? એને સમજાયું નહીં કે આજે જ, જિંદગીમાં પ્રથમ વાર એને દૂધની કોથળી ખરીદવાનો વિચાર કેમ આવી રહ્યો છે? છતાં એણે નક્કી કરી લીધું હતું કે ગમે તેવો વિચિત્ર વિચાર આવે તો પણ એનું બરાબર પાલન કરવું જ.

                  પોતાના વિચિત્ર વિચાર તેમજ નિર્ણય બંને પર એને હસવું આવતું હતું છતાં એણે દૂધની એક કોથળી ખરીદી. પછી ઘર તરફ કાર આગળ વધારી. લગભગ એકાદ કિલોમીટર જેટલું આગળ ગયો હશે ત્યાં જ એક જગ્યાએ એના મનમાંથી ફરીથી અવાજ ઊઠયો કે, ‘અહીંથી ડાબી તરફ વાડી જા!’ હવે એ યુવાનને પોતાની જાત પર બરાબરનું હસવું આવી ગયું. પોતે મૂર્ખામીભરી હરકતો કરી રહ્યો છે એનું પણ એને સતત ભાન હતું. ભગવાન તો આવી રીતે વાત કરતો હશે? એવું વિચારીને એણે પોતાના મનમાં ઊઠેલ અવાજને દબાવી દીધો. પછી ઘર તરફ કારને આગળ વધારી. પરંતુ ખબર નહીં શું કામ, પણ એનું મન જાણે એને વારંવાર ફરજ પાડી રહ્યું હતું કે, ‘તું પાછો ફર અને સાતમાં વળાંક પર જઈ પછી ડાબી બાજુ વાડી જા!’

                 એણે કારને રસ્તાની બાજુમાં થંભાવી દીધી. બે ક્ષણ પૂરતો વિચાર કર્યો. પછી ફરી એક વખત આજે તો આદરેલો પ્રયોગ ગમે તે ભોગે પૂરો કરવો જ એવો સંકલ્પ કર્યો અને મનમાંથી ઊઠતા કોઈ પણ અવાજનું અક્ષરશ: પાલન કરવું એવું નક્કી કરી કારને પાછી લીધી. સાત નંબરના વળાંક પાસે જે જગ્યાએ ડાબી બાજુ વળવાનો વિચાર આવેલો ત્યાં પહોંચીને કારને એણે ડાબી તરફ વાળી. થોડી વારમાં જ એ જર્જરિત મકાનોથી ઘેરાયેલા ચોકની બરાબર મધ્યમાં પહોંચી ગયો. આજુબાજુનાં મકાન તેમજ એ ગલીની હાલત જોતા ત્યાં ગરીબ લોકો જ વસતા હશે એનો તરત જ ખ્યાલ આવી જતો હતો. હવે શું કરવું એમ વિચારતો એ ઊભો ત્યાં જ મનમાંથી ફરીથી અવાજ ઊઠયો કે, ‘બરાબર સામેના છેડે ઝાંખા અજવાળાવાળું જે મકાન દેખાઈ છે તેનું બારણું ખખડાવીને દૂધની આ કોથળી આપી દે!’ 

                ‘બસ, હવે તો આજના આ ગાંડપણની હદ આવી ગઈ!’ એ યુવક મનોમન બોલ્યો. પછી આકાશ સામે જોઇને એ સ્વગત બબડ્યો: ‘હે ભગવાન! આ કામ કદાચ મારાથી નહીં થાય, કારણ કે કાં તો એ ઘરમાં વસતા માણસો મને ગાંડો ગણશે અથવા તો મૂરખ માનશે. અર્ધી રાતે તમારું બારણું ખખડાવીને કોઈ સાવ અજાણ્યો માણસ દૂધની કોથળી આપે તો કેવું લાગે? નહીં પ્રભુ! મારે માણસો સાથે વાત કરવાની તારી ઢબ કે રીત નથી સમજવી એને તું હજુ પણ લોકો સાથે વાત કરે છે એની ખાતરી પણ નથી કરવી.’ મનોમન એટલું બબડીને એણે કાર શરુ કરવા હાથ લાંબો કર્યો. એ જ વખતે પેલા ઘરમાંથી કોઈના રડવાનો અવાજ સંભળાયો  ને સાથે જ એના મનમાંથી આ વખતે જાણે કડક હુકમના સ્વરૂપમાં આદેશ આવ્યો કે, ‘જા! એ ઘરમાં દૂધની કોથળી આપી આવ!’

                ખબર નહીં, આ બંને ઘટનાઓએ એના પર શી અસર કરી પરંતુ કારનો દરવાજો ખોલીને એ માણસ બહાર નીકળ્યો. પેલા ઘર પાસે જઈ એણે બારણું ખખડાવ્યું. ‘કોણ છે? આટલી રાત ગયે કોણ હશે? રાતના બાર વાગી ચુક્યા છે અને બહાર કેટલો બરફ પડી રહ્યો છે! કોનું કામ છે ભાઈ, કોણ છો આટલી રાતે?’ મેલાઘેલાં કપડાવાળા એક પુરુષે બારણું ખોલ્યું. એની પાછળ એવાં જ મેલાં કપડા પહેરેલી સ્ત્રી એના રડતા બાળકને છાનું રાખવા એને ખભે રાખીને થપથપાવતી ઊભી હતી. ‘બોલો ભાઈ, કોનું કામ છે તમારે?’ પેલા યુવકને જોઇને મેલાં કપડાવાળા પુરુષે પૂછ્યું. 

                ‘આ લઇ લો! આ દૂધની કોથળી આપવા માટે હું આવ્યો છું!’ એટલું બોલીને એ યુવાને દૂધની કોથળી આ દંપતી સામે ધરી. 

                જાણે કોઈ ચમત્કાર જોતા હોય તેમ પતિ-પત્ની એકબીજા સામે જોવા લાગ્યા. પછી બંનેની આંખમાંથી આંસુની ધારા વહી નીકળી. રડતાં રડતાં પેલો પુરુષ માંડ બોલ્યો, ‘ભાઈ! અમે લોકો ખૂબ મોટી આફતમાં ફસાઈ ગયા છીએ. ગયા મહિને મારી નોકરી છૂટી ગઈ. બાળક નાનું હોવાથી મારી પત્ની કામ પર જઈ શકતી નથી. અત્યંત આર્થિક તંગી એને અન્ય તકલીફોને કારણે અમે હેરાન થઇ ગયા છીએ. અમારી પાસેની બચત પણ ખલાસ થઇ ગઈ છે. પાછલા બે દિવસથી અમે પતિ-પત્ની જમ્યા પણ નથી. પરંતુ આજ સવારથી તો આ નાના બાળકને દૂધ પણ નથી મળી શક્યું. અમે બંને જણ તો પાણી પીને સુઈ જઈએ પરંતુ આ નાનો જીવ એવું કઈ રીતે સમજી શકે? સાંજથી એણે ભૂખથી રડવાનું શરુ કર્યું છે તે બંધ જ નથી થતું. છેલ્લા એક કલાકથી અમે પતિ-પત્ની ભગવાનને પ્રાર્થના કરતાં હતાં કે હે ભગવાન કાં તો આ બાળકના દૂધની કંઈક વ્યવસ્થા કરી આપ અને  નહીંતર પછી અમને મરવાની હિંમત દે. બસ એ જ વખતે તમે આવી પહોંચ્યા!’ આગળ એક પણ શબ્દ એ માણસ ન બોલી શક્યો. 

               પતિના હાથમાંથી દૂધની કોથળી લઇ રસોડા તરફ જતી એ સ્ત્રી પાછી ફરીને બોલી, ‘હું મારા પતિને કહેતી હતી કે સાચા દિલથી ભગવાનને પ્રાર્થના કરીશું તો એ જરૂરથી કોઈ દેવદૂતને આપણા બાળક માટે દૂધની વ્યવસ્થા કરીને મોકલશે. હેં ભાઈ! સાચ્ચું બોલજો હો, તમે દેવદૂત છો?’

               પેલા યુવાનની આંખમાંથી આંસુની ધારા વછૂટી ગઈ. કંઈ પણ બોલ્યા વિના પોતાના પાકીટમાં જે કંઈ પૈસા હતાં એ બધા જ એણે એ ઘરની ફર્શ પર મૂકી દીધા. પછી ચૂપચાપ એ પોતાની કાર તરફ વળ્યો. કાર શરુ કરી. પાછી વાળતાં પહેલા આકાશ તરફ જોયું. બે હાથ જોડ્યા અને આંસુભરી આંખે ફક્ત એટલું જ બોલી શક્યો કે, ‘હે ભગવાન! તું લોકો સાથે આજે પણ વાત કરી શકે છે એ વાતની મને આજે બરાબર ખાતરી થઇ ગઈ, પ્રભુ!’

                રાતના સન્નાટામાં એની કાર ઘર તરફ દોડવા લાગી.

 

 

 

પ્રાર્થનાના શબ્દો

પ્રાર્થનાના શબ્દો

 

                  ભરવાડનો એક નાનકડો છોકરો એક ચર્ચની બાજુની ખુલ્લી જગ્યામાં પોતાનાં ઘેટાં ચરાવી રહ્યો હતો. રવિવારની સવાર હતી. સામૂહિક પ્રાર્થના માટે લોકો ચર્ચમાં આવી રહ્યા હતા. આ તરફ પ્રથમ વખત જ આવી ચડેલા એ બાળકે ચર્ચ તેમજ સામૂહિક પ્રાર્થના એ બેમાંથી એકેય અંગે ક્યારેય કંઈ પણ સાંભળેલું નહીં. હા! ભગવાન વિશે પોતાનાં કુટુંબમાંથી થોડુંઘણું સાંભળેલું ખરું. પણ આટલા બધા માણસોને સવાર સવારમાં એક જ ઈમારતમાં જતા જોઇને એને ખૂબ જ નવી લાગી. કુતૂહલવશ એને ત્યાંથી પસાર થતાં એક માણસને પૂછ્યું કે બધા ક્યાં જાય છે? આ ઈમારત શેની છે અને બધા શું કરવા એક જ ઈમારતમાં જઈ રહ્યા છે? પેલા માણસે જવાબ આપ્યો કે એ બધા માણસો ચર્ચની ઈમારતમાં ભગવાનને પ્રાર્થના કરવા માટે જઈ રહ્યા છે. પેલા બાળકને નવી લાગી. એણે ફરીથી પૂછ્યું કે પ્રાર્થના એટલે શું? જવાબમાં પેલા માણસે કહ્યું કે, ‘પ્રાર્થના એટલે ભગવાનને કહેવાતા એવા શબ્દો કે જેમાં આપણી માંગણી, ભગવાન પ્રત્યેની લાગણી અને કંઈ ખોટું કર્યું હોઈ તો તેનો પસ્તાવો વગેરે બધું જ આવી જાય!’ એટલું કહીને એ માનસ આગળ વધી ગયો.

 

                ચર્ચનો ઘંટારવ શરુ થયો. સવારના શાંત વાતાવરણમાં પડઘાતા એ અવાજથી એ બાળકને પણ રોમાંચ થઇ ગયો. આટલા બધા માણસો એકસાથે ભગવાનને પ્રાર્થના કરશે ? એ વિચાર આવતા જ એના મનમાં પણ પ્રાર્થના કરવાની તીવ્ર ઈચ્છા થઇ આવી. પણ એને પ્રાર્થના તો આવડતી નહોતી, છતાં એ ઘૂંટણીયે પડી ગયો, હાથ જોડ્યા, પછી એના એકડિયાના ધોરણમાં શિખવાડાતી એબીસીડી બોલવાનું શરુ કરી દીધું. આંખ બંધ કરીને એ જોર જોરથી ‘એ, બી, સી, ડી, ઈ, એફ, જી,એચ… ..’ એમ બોલવા લાગ્યો. 

 

                બાજુમાંથી પસાર થઇ રહેલા એક માણસને આ બાળકને જોરજોરથી એ, બી, સી, ડી બોલતો સંભાળીને નવાઈ લાગી. એણે એને પૂછ્યું કે, ‘એ છોકરા! આ શું કરે છે?’

                ‘ભગવાનને પ્રાર્થના કરું છું!’ આંખો ખોલીને એણે બાળસહજ નિખાલસતા સાથે જવાબ આપ્યો. 

                ‘પણ અલ્યા તું તો એ, બી, સી, ડી બોલે છે. એવું કેમ?’

                ‘મને પ્રાર્થના કરતાં આવડતું નથી ને એટલે હું એબીસીડી બોલું છું. મારે જે કંઈ કહેવું છે એ કહેતા મને આવડતું નથી, પણ ભગવાન તો એ જાણે જ છે ને? હું એ એ, બી, સી, ડી બોલું છું એમાંથી એ યોગ્ય શબ્દો લઇ એનો યોગ્ય જગ્યાએ ઉપયોગ કરીને સમજી જશે!’ જવાબ આપી ફરીથી એ છોકરો આંખ બંધ કરી એ, બી, સી, ડી બોલવા માંડ્યો! 

                  

                બાળકને પ્રશ્ન પૂછનાર એ માનસ બે ક્ષણ ઊંડા વિચારમાં પડી ગયો. એની આંખોમાં આંસુ ભરાઈ આવ્યા. ચર્ચમાં જવાનું માંડી વાળી એ પણ પેલા બાળકની બાજુમાં ઘૂંટણીયે પડી ગયો. આંખો બંધ કરી, બંને હાથ જોડીને એણે પણ એ, બી, સી, ડી બોલવાનું શરુ કરી દીધું!

 

મોટા લોકોની ઓળખ મોટાઈમાં સમાયેલી હોઈ છે.

મોટા લોકોની ઓળખ મોટાઈમાં સમાયેલી હોઈ છે.

                       ” અકબરના દરબારમાં એક સોદાગર આવ્યો. એની પાસે બે ઘોડીઓ હતી. દેખાવે અને શરીરે એક જ સરખી ઘોડીઓ હતી. એણે દરબારમાં જાહેરાત કરી કે જે આ ઘોડીઓમાંથી માં કોણ છે અને એની દીકરી કોણ છે, એ ઓળખી બતાવશે તેને હું બંને ઘોડીઓ ભેટ આપીશ. બધાએ પ્રયત્ન કર્યો પણ ઓળખી શક્યા નહીં, તેથી પ્રશ્ન બીરબલ પાસે આવ્યો. બીરબલે કહ્યું : જવાબ આસાન છે. એક જ ઘોડીનું મો જાય એવી તપેલીઓમાં થોડા ચણા ભરી બંને પાસે મૂકો. આમ કરવામાં આવ્યું ત્યારે એક ઘોડી ઝડપથી પોતાના ચણા ખાઈ ગઈ અને બીજી તપેલી તરફ ગઈ. બીજી ઘોડીએ પોતાની તપેલી આપી દીધી. બીરબલે કહ્યું : આ માં છે, જે દીકરીને પોતાના ભાગના ચણા આપે છે અને આ દીકરી છે. “